Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

Πέφτει,

σκοντάφτει και πέφτει.

Πάει, χάλασε κι αυτή.

Ένα σώμα διαολεμένο περιμένει όρθιο να σταθεί.

Κανείς δεν το βοηθάει,

βουβή "βοήθεια" βογγά με βλέμμα πονεμένο.

Άμοιρη,

δεν ανήκεις εδώ. Δεν ξέρεις τη γλώσσα,

δεν ξέρεις τους ανθρώπους αυτής της γης.

Σε κοιτάζουν κάθε μέρα μα ποτέ δεν σε βλέπουν.

Αυτά ξέρουν· παραμύθια για τον τόπο σου.

Μα τον τόπο σου ούτε τον θυμάσαι. Μόνο νοσταλγείς

τις εποχές που χανόσουν στα πλήθη ενός μικρού λαού

που μύριζε μέντα τα πρωινά και έρωτα τα βράδια

και τώρα γεύεσαι τον ιδρώτα ξεθωριασμένων προσώπων,

σκουρόχρωμων εποχών,

λιτών εντυπώσεων,

πνιγμένων ψυχών.

Άμοιρη, τους λείπεις

αυτούς που δεν θυμάσαι

γιατί εκείνοι δεν σε ξέχασαν ποτέ

και τιμημένες δοξασίες υψώνουν στ' όνομά σου τις Δευτέρες·

τη θλιβερή σου περιπέτεια υμνούν τις Κυριακές.

Μη νοιάζεσαι. Ένα σώμα είσαι μονάχα.

Το πνεύμα σου έπλασαν εδώ οι θεοί

και δεν μπορεί να φύγει.

Διονυσία Μόσχου